اطلاعات نوشت: نشست رسانهای هشتمین دوسالانه ملی خوشنویسی ایران دیروز در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد؛ نشستی که در آن مدیران، هنرمندان و اعضای شورای سیاستگذاری این رویداد بر ضرورت ایجاد موزهای دائمی برای خوشنویسی ایران و گسترش حضور این هنر اصیل در فضای شهری تأکید کردند.
در ابتدای نشست، آیدین مهدیزاده، مدیرکل هنرهای تجسمی و رئیس شورای سیاستگذاری دوسالانه، با اشاره به جایگاه تاریخی ایران در عرصه خوشنویسی گفت: «ایران صاحب بیش از ۲۰نوع خط در جهان است و نباید در برابر روندهای جاری منفعل بماند. کشورهای همسایه مرتب استادان ایرانی را بهعنوان داور و مهمان دعوت میکنند و این نشاندهنده جایگاه ممتاز خوشنویسی فارسی است.» او افزود که این هنر لطافتی کمنظیر دارد و وظیفه امروز جامعه هنری، انتقال این میراث به نسلهای آینده است.
مهدیزاده همچنین خاطرنشان کرد که جشنوارههای متعدد خارجی در حال جذب هنرمندان ایرانی هستند اما باید با برگزاری دوسالانهای قدرتمند، نقش ایران در عرصه جهانی تثبیت شود. وی از قزوین بهعنوان «پایتخت خوشنویسی ایران» یاد کرد و گفت: «همه استانها، انجمنها و نهادهای فرهنگی باید در این حرکت ملی سهیم باشند تا دوسالانه امسال بتواند در شأن هنر ایرانی برگزار شود.»
یکی از محورهای پررنگ نشست، وضعیت اقتصاد هنر خوشنویسی بود. مهدیزاده با انتقاد از نبود جایگاه خوشنویسی در حراجهای معتبر داخلی گفت: «بازار هنر سهم اندکی به خوشنویسی اختصاص داده است. نسل جدید نیازمند حمایت جدی است و باید بستری فراهم شود تا فروش آثار خوشنویسی بهصورت تخصصی و سازمانیافته دنبال شود. »
به گفته او، بخشی از برنامه دوسالانه هشتم، طراحی سازوکارهایی برای معرفی آثار در داخل و خارج از کشور و بهرهگیری از ظرفیتهای جغرافیای فرهنگی ایران است.
مهدیزاده تأکید کرد: «خوشنویسی، یکی از ایرانیترین هنرهاست و باید با همکاری بخش خصوصی و حمایت نهادهای دولتی، اقتصاد آن تقویت شود.»
موضوع ایجاد موزه خوشنویسی، بخش دیگری از سخنان رئیس شورای سیاستگذاری بود. او خبر داد که مذاکراتی با مسئولان شهری آغاز شده تا بخشی از ساختمانها و فضاها به رویدادها و نمایش دائمی آثار خوشنویسی اختصاص یابد. به گفته مهدیزاده ، این اقدام میتواند الگویی برای سایر رشتههای هنری باشد.
او تأکید کرد که خوشنویسی، ریشهدارترین هنر تجسمی ایران است و باید ارتباط آن با سایر شاخههای هنری حفظ شود. او هشدار داد که بیتوجهی گذشته به این هنر، میراث ارزشمندی را در معرض خطر قرار داده است.
سپس علی هوشمند، عضو شورای سیاستگذاری دوسالانه، با نگاهی تاریخی به نقش خط در تمدن بشری گفت: «اختراع خط انقلابی بزرگتر از انقلاب صنعتی بود و خوشنویسی ایرانی امروز ادامه همان مسیر تاریخی است.» او استقبال جهانی از تابلوهای ایرانی را نشانه قدرت زیباییشناسی این هنر دانست و افزود: «حتی کسی که معنای واژهها را نمیداند، با دیدن ریتم و کشش خطوط فارسی مجذوب میشود .»
هوشمند توضیح داد که دوسالانه خوشنویسی ایران در طول ۱۶سال گذشته روندی رو به رشد داشته و هر دوره شخصیت و شناسنامه خاص خود را دارد. او اعلام کرد که این دوره به یاد زندهیاد علی اکبر گلستانه برگزار میشود و برای نخستین بار خط تعلیق و بخش خوشنویسی نوین به بخشهای رقابتی جشنواره افزوده شده است.
یکی از تفاوتهای مهم دوسالانه هشتم، تمرکز بر پژوهش است. به گفته هوشمند، بخش پژوهش در ادوار گذشته حضوری کمرنگ داشت اما امسال به دو بخش بنیادین و کاربردی تقسیم شده و بهطور جدی پیگیری میشود.
او همچنین از امکانی جدید خبر داد که به هنرمندان اجازه میدهد برای آثار خود قیمتگذاری اولیه انجام دهند. به این ترتیب، جشنواره از صرفاً یک نمایشگاه به یک نمایشگاه ـ فروشگاه تبدیل خواهد شد که میتواند به رونق اقتصاد هنر خوشنویسی کمک کند.
هوشمند در بخش دیگری از سخنانش به هویت بصری شهرها پرداخت و گفت: «خوشنویسی باید فراتر از موزه، در مبلمان شهری و فضاهای عمومی حضور داشته باشد. این هنر میتواند چهره شهرهای ما را ایرانیتر و فرهنگیتر کند.» او تأکید کرد که کمیسیون فرهنگی مجلس نیز نسبت به کمبود آثار خوشنویسی در طراحیهای شهری هشدار داده است و ضرورت دارد این هنر در فضاهای عمومی تثبیت شود.
در پایان نشست، از پوستر هشتمین دوسالانه ملی خوشنویسی ایران رونمایی شد. این رویداد قرار است در قزوین، پایتخت خوشنویسی ایران، برگزار شود و به گفته مسئولان، تلاش میشود این دوره با کیفیتی بالاتر از گذشته برگزار گردد.
نشست خبری هشتمین دوسالانه خوشنویسی ایران نشان داد که نگاه مدیران و هنرمندان فراتر از برگزاری یک جشنواره است. آنان ایجاد موزه دائمی خوشنویسی، گسترش حضور این هنر در فضاهای شهری، تقویت اقتصاد هنر و توجه به پژوهش و نوآوری را بهعنوان اهداف بلندمدت دنبال میکنند. به باور آنان، خوشنویسی نه تنها میراثی هنری بلکه سرمایهای فرهنگی برای تثبیت هویت ایرانی در جهان امروز است؛ سرمایهای که باید با حمایت جمعی حفظ و گسترش یابد.
